สิ่งหนี่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับผม
คือการที่คนเราไม่ค่อยภาคภูมิใจในตัวเอง
ต้องรอให้คนอื่นมาชื่นชม
เราถึงรู้ว่า เรามีคุณค่าแค่ไหน
ในความเป็นจริง
เราทุกคนที่เกิดมา
เราเกิดมาโดยห่างไกลจากคำว่าดีพร้อมมากมายนัก
เราพูดก็ไม่ได้
ต้องหัดพูด
เราเดินด้วยลำแข้งตัวเองก็ไม่ได้
เราต้องตั้งไข่เพื่อหัดเดิน
เราดูแลตัวเองก็ไม่ได้
ต้องให้พ่อแม่คอยดูแล
เราไม่มีความรู้สักเรื่อง
จนต้องมาเรียนหนังสือเพื่อให้ครูสอน
จะเห็นได้ว่า
เราไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าสมบูรณ์แบบเลย
แต่วันนี้
เราก็มาถึงจุดนี้
จุดที่เราสามารถดูแลตัวเองได้
จุดที่เราสามารถยืนอยู่บนทางเลือกของชีวิตเราเอง
อาจเพราะเราชอบมองสิ่งที่มีเป็นธรรมดา
และมองสิ่งที่เราไม่มีเป็นสิ่งที่พิเศษ
จนลืมไปว่า ทุกสิ่งที่เรามี
ทุกสิ่งเป็นเรา
เป็นความมหัศจรรย์ของชีวิต
และสำหรับผม
ความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
ที่มนุษย์หนึ่งคนพึงจะมี
และความสามารถนั้นได้แบ่งแยกเราจากสิ่งมีชีวิตอื่น
คือความสามารถในการที่จะรัก
และความสามารถในการที่จะถูกรัก
การรักใครสักคนเป็น เป็นสิ่งดีงามที่สุด
ที่ธรรมชาติมอบให้กับสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามนุษย์
และถ้าหากเรามีความสามารถนั้น
เรามีสิทธิเต็มที่ที่จะภูมิใจในตัวเอง
