สมัยก่อน
ผมเคยเข้าใจว่า
ทุกอย่างที่เราทำ
ควรมีความสุขเป็นจุดหมายปลายทาง
เราเรียนเพื่อจะมีความสุข
เราทำงานเพื่อที่จะมีความสุจ
เรามีชีวิต ใช้ชีวิตเพื่อที่จะมีความสุข
ใช่,การมีความสุขเป็นสิ่งสำคัญของชีวิต
แต่ความสุขไม่ควรเป็นจุดหมายปลายทางของชีวิต
เพราะความสุข
ควรเป็นสิ่งที่อยู่ในทุกขณะของชีวิตต่างหาก
ความสุขควรอยู่ในทุกวิถีชีวิต
ความสุขควรอยู่ในทุกสิ่ง ทุกกิจกรรมที่เราทำ
หากเช่น ชีวิตคือการก้าวเดิน
ความสุขไม่น่าจะเป็นเส้นชัยที่ปลายทาง
แต่ควรอยู่ในทุกขณะที่เราก้าวไปจนถึงเส้นชัย
เวลาที่เรากินข้าว
ความสุขไม่น่าจะเป็นตอนที่เราอิ่มเท่านั้น
แต่เราควรมีความสุขในทุกคำเคี้ยวของเรา
เวลาที่เรามีความรัก
ความสุขของความรักไม่ควรอยู่แค่ตอนที่เราได้รักกัน
แต่เราควรมีความสุขในขณะที่เราแอบรัก
แต่เราควรมีความสุขในตอนที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แต่เราควรมีความสุขในตอนที่เราได้บอกรัก
และมีความสุขในขณะที่เราได้รักกันแล้ว
ความสุขที่อยู่ปลายทาง
เป็นความสุขที่ไกล และอยู่ไม่นาน
แต่ความสุขที่อยู่ในทุกขณะ อยู่ในทุกๆ ก้าว
เป็นความสุขที่อยู่กับเราทุกขณะ และอยู่กับเราในทุกย่างก้าวของชีวิต
ความสุขจึงไม่ควรเป็นแค่เรื่องเป้าหมายปลายทาง
ความสุขจึงควรเป็นทั้งเรื่องต้นทาง ระหว่างทาง และไปจนถึงปลายทาง
