เพราะว่า ความรัก
ทำให้เราคิดไปเองว่า
บางสิ่งบางอย่าง และบางคน
จะอยู่กับเราไปนิจนิรันดร์
เพราะว่า ความรัก
ทำให้เราเผลอเข้าใจ
ไม่มีทางใดๆ เลย
ที่คนสองคนจะแยกออกจากกัน
ความรัก
ทำให้เรามีความสุขกับการมี
และยึดติดกับใครบางคน
ทำให้เราหวาดกลัวความโดดเดี่ยว
จนรู้สึกว่า การอยู่คนเดียวไม่ต่างอะไรจากความว่างเปล่า
ความรักทำให้การยิ้ม หรือการที่จะเศร้าของเรา
ขึ้นอยู่กับอีกคนที่เรายกหัวใจให้กับเขา
คงเหมือนกับเรา
ที่เคยคิดว่า จะมีกันและกันตลอดไป
เราจินตนาการถึงการอยู่ร่วมกัน
และไม่อาจนึกภาพวันที่เราจะแยกจากกันไปได้
อาจเพราะเราคิดว่า วันนั้นไม่มีทางมาถึง
หรืออาจเพราะการคิดถึงเรื่องนั้นปวดร้าวเกินไป
แต่ที่สุด
เราก็ค่อยๆ ห่างกันไป
ค่อยๆ หายจากกันไป
เหมือนเสียงกระซิบที่แผ่วเบาจนลืมว่าเคยได้ยิน
เหมือนวันที่พระอาทิตย์ค่อยๆ ลับจากขอบฟ้า
โดยไม่ทันรู้ตัว ทุกอย่างก็มืดมิด
เมื่อวันนั้นมาถึง
สิ่งที่เราทำได้
คือการโอบกอดตัวเองด้วยความรักที่เหลืออยู่
แม้ในวันที่ทุกอย่างจางหาย
แต่ความรักในหัวใจจะยังคงอยู่เสมอ
ถึงเวลาที่เราจะใช้ความรักนั้นเพื่อเยียวยาตัวเอง
ด้วยการรักตัวเองจริงๆ สักที
